નર્તન અનંતનુ… January 12, 2016
Posted by devikadhruva in : કાવ્યો , trackbackરોજ રોજ નજરોની સામે જ દિવસ ને રાત, કેવું હરતું ને ફરતું .
સાવ કાચી માટીનું સજેલું આ પુતળું, ક્યારે કાયાને બદલતુ.
કાલ જે કરતી’તી રેતીની નાની શી ઢગલી
ને ફરતી’તી આંગણ લઈ મખમલી પગલી.
ક્ષણ મહીં સરતા આ ક્ષણતણા વ્હેણમાં
એકાએક જાત તો યુવાન થઈ ઉછળતી.
પૂછો તો પૂછો, કોઈ કોને કે કેવી રીતે ને કોણ કરતું?
કોની કરામત ને કેવા યે તારથી જાદૂઈ ખેલ બધા રચતું…..સાવ કાચી
પાનખર-વસંત ને ઋતુઓની રીત સમી
ચડતી જવાનીના પૂર જાય ઓસરી.
એક દિન દર્પણ દેખાડે કરચલીના જાળા
ને અંગો સહુ માંગતા સમારકામ આળા.
ત્યારે દેહમાં પૂરાયેલ નાનકડું હંસલુ ભીતર ને ભીતર ફફડતું.
ઊડી જઈ પંખીની જેમ એમ પાછું, કોઈ નવા પિંજરમાં જઈ વસતું.
આ નર્તન અનંતનું પલના પલકારે, ક્યારે ને કોણ હશે કરતું?
સાવ કાચી માટીનું સજેલું આ પુતળું ક્યારે કાયાને પલટતું.
Comments»
no comments yet - be the first?